Ο εαυτός μας είναι σαν ένα ‘’τρυφερό’’ λουλούδι που για να ανθίζει, να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις αντιξοότητες και να είναι υγιές έχει ανάγκη από συχνή φροντίδα. Η πανδημία που ξεκίνησε το περασμένο έτος και οι απαιτήσεις που συναντά κανείς καθημερινά στη ζωή του, μειώνουν την ψυχική ανθεκτικότητα και προκαλούν συναισθηματική κόπωση ενώ μπορεί να μην αφήνουν τα περιθώρια ωστέ να είναι εφικτή η ενασχόληση με τις ανάγκες του εαυτού.
Πολλές φορές το να περιποιούμαστε τις ανάγκες μας μπορεί να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα ενώ μπορεί να περιμένουμε από κάποιον άλλον να φροντίσει για αυτές. Η αυτοφροντίδα ως διαδικασία είναι προσωπική και υποκειμενική αφού κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές σωματικές και πνευματικές ανάγκες. Το να φροντίζει κάποιος τις ανάγκες του δεν σημαίνει οτι υιοθετεί μια εγωιστική στάση, αντιθέτως έρχεται σε επαφή με αυτές και κατανοεί καλύτερα τι είναι αυτό που χρειάζεται ώστε η σωματική και πνευματική του υγεία να βρίσκονται σε μια ισορροπία.
Όταν κάποιος αφουγκράζεται τις επιθυμίες και τις ανάγκες του και στη συνέχεια φροντίζει για αυτές, καταφέρνει να ανταπεξέλθει ακόμη καλύτερα στις καθημερινές υποχρεώσεις όπως και στις ανάγκες για φροντίδα που μπορεί να έχουν οι γύρω του. Οι συνήθειες, που αποτελούν πράξεις αυτοφροντίδας συντελούν στο να δημιουργηθεί o χώρος και ο χρόνος για να ανακαλύψουμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Δίνεται η δυνατότητα για συναισθηματική αποφόρτιση, χαλάρωση ενώ θωρακίζονται και ενισχύονται τα ψυχικά αποθέματα. Παράλληλα αποκτάμε την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε με αγάπη τον οργανισμό μας και αυτός να μας αντιμετωπίσει επίσης με αγάπη. Προσφέροντας σε αυτόν όλα όσα χρειάζεται γινόμαστε καλύτεροι φίλοι φτιάχνοντας, μια σχέση αλληλοϋποστήριξης.
