Σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις το άγχος υπάρχει και κορυφώνεται καθώς πλησιάζει η έναρξη αυτών. Η ύπαρξη του άγχους νοηματοδοτείται ως αρνητική και απειλητική αφού προκαλεί έντονη δυσφορία και αρνητικά συναισθήματα. Το άγχος στην πραγματικότητα είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση που μας κρατά σε εγρήγορση καθώς προσπαθούμε να διαχειριστούμε μια απαιτητική κατάσταση. Αυτό που το κάνει να μοιάζει τρομακτικό είναι η συχνότητα και η ένταση εμφάνισης του όπως και οι σκέψεις που μπορεί να το συνοδεύουν. Όταν αρχίσει να προκαλεί έντονη συναισθηματική δυσφορία τότε ξεκινά και η προσπάθεια για να το απομακρύνουμε ή και να το εξαφανίσουμε. Ωστόσο όσο προσπαθούμε να το διώξουμε αυτό διατηρείται και μπορεί να γεννά νέα άγχη.
Αν το άγχος όμως ήταν μια «κουρτίνα» και την τραβούσαμε, τότε ίσως να βλέπαμε οτι αυτό που κρύβεται είναι ο φόβος της αποτυχίας, η αβεβαιότητα του πώς είναι σε πραγματικό χρόνο η διαδικασία των εξετάσεων, η σκέψη οτι όλο το μέλλον κρίνεται από το αποτέλεσμα αυτών αλλά και η ανάγκη για αναγνώριση της προσπάθειας και της μάχης που δίνει ο καθένας ξεχωριστά.
Η εστίαση της προσοχής στις αρνητικές επιπτώσεις του άγχους δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο σκέψεων και όλο αυτό το μεταφράζει σαν κάτι απειλητικό και καταστροφικό. Σε μια διαφορετική ανάγνωση, το άγχος έρχεται για να περιγράψει το πόσο απαιτητική είναι η περίοδος της προετοιμασίας για τις εξετάσεις αλλά και το πόσο πολλές θυσίες αλλά και προσπάθειες έχουν γίνει στη διάρκεια αυτής από την πλευρά του κάθε μαθητή. Θα άξιζε ο ‘’προβολέας’’ της προσοχής να μετατοπιστεί από τις αρνητικές πτυχές αυτού προς στην αναγνώριση της προσπάθειας που έχει κάνει ο κάθε μαθητής με τον δικό του τρόπο και να υιοθετηθεί μια στάση αποδοχής των αρνητικών συναισθημάτων που βιώνονται καθ’όλη τη χρονιά.
Τραβώντας λοιπόν την «κουρτίνα» του άγχους και αναγνωρίζοντας αυτά που κρύβονται, θα ήταν χρήσιμο να δοθεί χώρος στη φιλική αντιμετώπιση του εαυτού, στη φροντίδα του ακολουθώντας κάποιες μικρές συνήθειες (όπως ένα καλό πρόγραμμα διατροφής, μικρά και συχνά διαλείμματα από το διάβασμα, οργανωμένες επαναλήψεις-αποφυγή μελέτης τις πολύ βραδινές ώρες ή ακόμη και μια ωραία βόλτα με φίλους ή ακούγοντας μουσική) αλλά και στην υπενθύμιση της σκέψης οτι η αξία και η σημαντικότητα κάποιου δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα των εξετάσεων.
